Nouw nog n lijd veur ’t algemijn,
’t Kan ’t Hollans nijt begriepen.
Het Groningsch kan hier iederijn:
Na ’t olde zingt, zal in ’t gemijn,
Ook ’t jonge truttien piepen.
Der is en volk, dat volk is dom.
Dat vlökt op land en Köning
Dat volk lig veur de hoogen krom:
Dij speulen mit dat volk wat om,
En smeeren ’t volk met höning.
Dat volk smoorde in zien aigen smeer;
‘k wol ’t was, woar ik het gunde;
Och, geef dat volk ons nooit nijt weer
Douw met dat volk , o lijve Heer!
Wat ’t weerd is! – Fui, ’t is zunde!
Dou trokken de studenten op.
De kriegsluu en de schutters;
Dij gaffen heur wat op de kop,
De Buren luipen in galop!…..
Moar onze beurs wuir lutters!
Nouw bin studenten weer in hoes,
’t Is oet met heur ellende!
Ze sluigen ’t volk met man en moes;
Nouw drinkt zuk old en jonk en roes,
De blietschop het gijn ende!
De Bisschop dij van Munster kwam,
’t Is hijle lank al leden,
Dij sluigen ook al krom en lam:
Nouw zigt men: “’t is de zölde stam,
Van nouw en van ’t verleden!”
Een welkomstlied aan de Groninger studenten en schutters na de 10 daagse veldtocht van 1831
Synco Reijnders (Groningen, 1793-1873) Uit: Nagelaten gedichten van Mr. Synco Reijnders, bijeenverzameld door zijne kinderen (J. Eerelman, Stadskanaal 1878)
Elke week wordt der n gedicht kozen oet 200 joar Grunneger poëzie. Touglieks zel dit gedicht publiceerd worden ien t Dagblad van het Noorden, dinsdags op de pagina Grunnegs Goud.
