Mit braide Waddenzee veur leste kwellersliek
En blokken van bazalt aan t voutenend van diek,
En t knoesterge haart dat zeldzoam open gaait
As over sloot en laand de regen keunek kraait.
Mit westewiend dij deelslagt over dörp en stad
Ien ain palet van gries, doar nooit veul kleur ien zat:
Dit slichte laand dat mienent is.
Mit kerken op n wier as hoogste heuveltoppen
En torenklokken dij veurgees de minsen kloppen
Noar lege, koale kerk en baanken haard en recht
Ien kolle wintertied dij onner t vraispunt legt
Mit haarde oostewiend, dij sikkom oam ofsnidt
Mit snijvlokken dwirrelnd, speuls en teer en wit
Over dit laand, dat mienent is.
Mit lege wolkenlucht, dij aanstörmt mit het tij,
Mit mist en dook en damp, dij toudekt as n vlij
Dij minsen luddek moakt en veul onzichtboar moakt
Mit hoge wolkenlucht, dij vol mit monsters voart.
Mit haarde noordewiend, dij alles striemt en schudt
Dij t loug gain meelie gunt en alles kroaken dut
Van t slichte laand dat mienent is.
Moar as de veujoarszun deur witte wolken brekt,
Dit rieke, rije laand zien mooiste vlaag oetstekt,
As ien de junimoand het zunschien koren trilt,
As wichter lachend tougeven, onweerstoanboar mild,
As Stad en Ommelaand fluustern ien zudewiend,
Dat min, woar min ook gaait, het naarns mooier viendt,
Din zingt mien laand, mien slichte laand.
Jacques Brel (Schaarbeek bij Brussel, 1929-1978 Bobigny bij Parijs) & David Hartsema (Zoutkamp 1925-2009 Lauwersoog). De Franse liedtekst verscheen in 1962, de Groninger bewerking in 1987.
