Ze zijn lang geleden vertrokken, de wijde wereld in. Maar Bert Hadders (Tweede Exloërmond) en Herman Sandman (Stadskanaal) komen niet los van het land van hun vaders. Terugkeren naar de Veenkoloniën is als lopen door smeltend asfalt, het voelt warm en zacht en tegelijk geldt er de wet van de remmende navelstreng. Je blijft steken in de klevende herinnering, aan die zwoele zomeravond aan het Boerendiep of de zoveelste lekke band in de stromende regen. De nieuwe voorstelling van Hadders en Sandman gaat over wat dat is, Veenkoloniaal zijn. En dat deze mens niet even ruig en onbewerkt is als gedroogd veen, maar ook emoties kent. Zoals het verlangen naar een mooi geploegde akker en echte droge worst. Keihaard.