Ik ken er de weg nog en de wegen
die veur et kiend oneindeg leken
ien lange bochten et wotter meden
laangs stammen gleden, tunnelvretend
struken sneden, ien naauwe
verten dreumen dreven.
Ik ken er de weg en de wegen
die dun zwemen noar n groots verleden
beloopboar nou verbiending geven met
n volgend plak om te herleven
en nog n moal te vroagen woar ze
bleven: de roaderlienen, blaauwdruk van
mien leven.
Melle Hijlkema (Trimunt, 1962) Uit: Liekover (kleine Uil, 2011)
