Ik zai zien langende handen,
dij grepen dou k sikkom vuil.
Om vertraauwd te landen
In schoot van zien gevuil.
Ik vuil zien klemmende greep,
dou k van hom vluchten zol,
omdat e nait begreep
dat ik mie lösmoaken wol.
Dij handen, nou veur mie stil,
verschrompeld, kold en kil,
dij holden mie in de greep.
En ik – nou older – vuil
houveul of ik wel huil
van hom dij k nait begreep.
Henk Smit (Oostwold (O), 1947. Uit: Mementen (Bunne, 1994).
