De leste weg del, woar er te wachten lijt
mien brede diek, hier kom ik voak genog
hij keert me niet mor aanswat keert er toch.
n Nij pad komt wat lopensweg ontstijt.
Hier loop k op wotter en op lucht;
het leeft omtoe, het stroomt en drift
beweegt as t eefkes leggen blift
woar stilte stijt en weer vervlucht.
Toch, alle moalen dat k hier kom
wordt t nije old en t olde nij
het wotter wast en lopt veurbij.
En ik goa zometeen weerom.
Tonko Ufkes (Zevenhuizen, 1958) Uit: Fien Zilverglaas (Servo, 2007)
