Dien aarms holden mij nog hoog
en weerloos ien dien harde handen
vuul ik de zun mien lichoam branden
de wiend dragt troanen ien mien oog
Dien kolde grond roakt aan mien voeten
die bloot bennen ien e zachte snij
– veurjoarsbloei ien winterbrij –
‘Wel oarden wil, zal harden moeten’
Et duvelsvuur drift dunderluchten
verhoalt de schepping weer vannijs
en jagt veurgoed de aangst ien mij
Woar zel ik ooit dien vluken vluchten
dien woedestiltes, roazernij?
Enkeld de joaren goan veurbij.
Melle Hijlkema (Trimunt, 1960). Uit: Liekover (kleine Uil, 2011)
Elke week wordt der n gedicht kozen oet 200 joar Grunneger poëzie. Touglieks zel dit gedicht publiceerd worden ien t Dagblad van het Noorden, dinsdags op de pagina Grunnegs Goud.
