Zundagsmörns. Wereld draait minder gaauw.
En aan dij aine vogel is te heuren
hou stil of t is, en niks kin vree versteuren.
Dag is nog nij en dragt n vluus van daauw.
En zun komt op en toen is as n vraauw
dij, dounde mit heurzulf wat op te fleuren,
heur nachtklaid òflegt van gehaaime geuren
en kleuren op dut, rood en ogenblaauw.
Aan poestjes damp wait ik mie oademhoalen
en aans as snachts, as mien gedachten dwoalen,
liekt baangeghaid beetje belaggelk nou.
Dood kin mie op dit uur gain angst bezörgen:
denkelk loop ik, op net zo’n stille mörgen,
allain ien toen, wat vogels om mie tou.
Peter Visser (Kortenhoef, 1944) Uit: Oet t zicht (Profiel, 1988)
