Vrouger was ik op n oavend zaik,
dat ’s al zó laank leden,
’t was zummer en ik heurde dat op blaik
mènsen wat tegen n kander zeden.
En mien voader haar ’t over dreugte en zo
mit n noaber, dat kon ik wel heuren,
vreterij in ’t gewas: ritnaalden, eerdvlo,
’t was slim, want grond ston in scheuren.
D’r zee ain dat ’t wel trècht komen zol,
doar gingen ze dou over proaten…
en ik luusterde tot ‘k in slumer vol,
ik vuilde mie hail nait verloaten.
Al ston ik ook nait bie heeg veur t hoes,
oet ’t loug kwam alles gleden
deur ’t gloazen roam bie mie in hoes,
woar òl-lu loater ’t licht aandeden…
Renko Sipkes (ps. van E. Scheltens, 1919, Meedhuizen – 2006)
Uit: Wenakkers 1957 (Eerelman, 1957)
