Tokken

Net tegen t wakker worden aan heur k ver vot de deurbel; het klingelt ien één toer deur. De wekker wiest 8.27, t is zotterdagmörn en toch die woeste deurbel! Schrokken stoef ik toe t berre uut – der kin wel wat slims gebeurd weden – en störm de trap òf. Beneden klinkt de bel nog harder, mor ik vertroag, blief n mement stilstoan: der bennen gien vlammen en ik roek gien braandlucht. Ien e achtertuun is op t eerste gezicht niks vremds te zien bij t doeve- en piekehok. En ien e veurtuun stoan de stroeken as altied rusteg tot vlak veur t roam.
De deurbel zwiegt ieneent en n mement denk ik dat ik t aalmoal dreumd heb, dan loop k toch noar de gaang en zie n soort schare an e aander kaant van e veurdeur. Doar stijt echt één.
De hoaken moak ik lös en k doe de veurdeur open; der stijt n jonge vraauw, n wicht nog. Ze stelt heur netjes veur met noam en al en ik krieg zulfs n haand. De vraauw vertelt dat ze ientussen zo’n twee week noast ons woont en nou ze t zeit, wiet ik het weer: Ria vertelde verleden week over t kennesmoaken met n nije buurvraauw.
‘Ja,’ stekt de nije buurvraauw van wal, ‘ik heb zo’n last van joen pieken, ik heurde ze vanmörn gewoon haardop tegen mekoar tokken!’
‘Oh.’ Meer schut me niet ien t zin. Op n nije buurvraauw met zo’n verhoal har ik totoal niet rekend. ‘Oh,’ heur ik mezulf zeggen ‘nou, dan wiet ik dat.’
‘Ja, ik docht ik meld geliek dat ik oegriezeleke last van dat tokken van joen pieken heb – aans vergeet ik dat misschien. Nou eh, prettege dag verder.’
‘Prettege dag,’ zeg ik heur noa, mor ze is al verdwenen.

Ik sloep weerom noar de slopkoamer en schoef zaacht achter Ria, mor mien sloap is vanzulf vot. Ria bliekt ok wakker en ze wil meteen wieten wat der loos waas, dus ik begun over ons nije buurvraauw en ons olde pieken.
‘Hest het heur toch wel goed uutleid,’ onderbrekt mien lieve vraauw en ze knipt me toegelieks met beide handen ien e scholder.
‘Eh, nou nee, ik heb niks uutleid, ik waas ok te verboasd,’ verweer ik me. Traauwens, ik heb nog altied gien idee wat ik tegen ons buurvraauw zeggen moet: zo krekt overviel t me aalmoal en nou wiet ik het nog aal niet.
‘Slome,’ leest Ria mien gedachten, ‘die hennen moaken sums ruzie omdat der gien hoan bij is en ons buurvraauw is zo schaarp op dat geluud omdat ze gien man het.’
‘Oh. Dus dat har ik zeggen moeten?’
‘Nee zeg,’ knipt Ria me vannijs ien e scholder, ‘tuurlek niet, zuks moest nooit zeggen! Mor magst het best denken, hur.’