Wat is dat aoklig toch en nouw
Om in zoo’n stad te leven;
Daorom heb ik mie drommels gouw
Maor weer op ’t land begeven,
IJn boer, dat wijt ik, leeft gewis,
Vergnougder as de keuning is.
Gijn rust but ooit de Stad joe an;
’t Is ’t riek er van Sunt Felten;*
Het speult er alles blindeman
En lopt er bie op stelten
Jao, wat men heurt, men zugt of dait,
’t Is mismoud en verdrijtlikhaid.
De mannen zwieren wat in ’t rond
Of zitten in de bouken,
Mijst schraol van stuk, blijk om de mond
En slap as endelkouken
Veur andren lijf; maor kind en vrouw
Dei spreken ze nouw vrundlik tou. –
Der vrouwlu aord: is laot opstoan;
Het geld wat te verkladd’ren
Nao ’t eten oet te kairen gaon,
En de aovend rond te fladd’ren
Ze denken nait om man of kind
En bin te vree slechts in de wind.
Ze loopen stail geliek en paol
En laghen mit de Heeren
Dij veur heur grouten doezendmaol
Of heur het mondje smeeren;
Mit Franse taol en guchelpraot,
Dij niks bedudt en nijmands baot.
De juffers gaon zoo stram en stief
En zuchten wat en hiemen,
Ze rijen zuk het dunne lief,
Dat ze van angst bezwiemen.
Waotou toch dijnt dei overmoud?
Stait kört en dik nijt even goud?
‘k Zeg joe, de stad mit samt zien vlugt
Zel mie nijt langer drillen;
Nee, boeten in de frissche lucht;
Daor heurt men van gijn grillen;
Nao de arbaid maokt de slaop gezond;
Men warkt en drinkt en et zuk rond.
En wordt mie soms de kop te hijt,
Zoo ken ik ’t Haike klaogen
Dei nog heur Harm te vrijen wijt
As in de bruloftsdaogen;
Zij ‘k heur maor an, dan bukt ze bie
En lacht zoo lijf en troetelt mie.
Herman Carel Coenraad Dronrijp Uges (Winschoten 1817, overl. 1856). Naar Johann Heinrich Voss**.
Lees HIER de bio van Dronrijp Uges.
